In Food Shape

De NVWA kwam vorige week in het nieuws omdat ze de Vegetarische Slager op de vingers had getikt; het zou voor de consument te misleidend zijn als er op vlees-vervangende producten namen worden gebruikt (speck, kipstuckjes,...) die erg lijken op benamingen voor vlees. Of je het er mee eens bent of niet: heel goed dat de NVWA als een soort waakhond in het oog houdt of de consument niet wordt misleid.  Ikzelf schrok me een hoedje gisteren, toen ik de inhoud van een kant en klare kruidenmix voor Mexicaanse burrito's nader bestudeerde. Dit deed ik enerzijds naar aanleiding van de campagne 'Halve maatregelen' die het Diabetesfonds vorige week is gestart. Daarmee wil het fonds bedrijven ertoe bewegen om minder suiker te verwerken in bereide voedingsmiddelen. Anderzijds ben ik door de opleiding Voedingsdeskundige nog meer bewust bezig met gezonde voeding. Mijn inspectie van de ingrediënten van de kruidenmix leerde me dat er 52 % specerijen in verwerkt zijn. Ik had - in mijn onwe

Ik wist al een hele tijd dat ik een andere richting in mijn professionele leven wilde inslaan. Maar het was lastig om voor mezelf helder te krijgen wat nu precies bij me paste. Er is zoveel wat ik leuk vind, en kiezen is iets was ik niet leuk vind. Maar toen ik begin dit jaar – al zoekende – het woord Storytelling tegenkwam, gingen ineens al mijn zintuigen op scherp. Ik moest en zou weten wat dat precies inhoudt. Het voelde alsof ik heel diep vanbinnen al wist wat het was, dat het bij mij hoort net zoals een maatpak, en dat ik het alleen nog moest afstoffen en aantrekken. Zo eenvoudig als ik het nu zeg, was de opleiding niet. Ik ben – van mijn opleiding 30 jaar geleden, en dan ook nog eens in Vlaanderen – gewend aan een schools systeem waarbij je de informatie wordt voorgeschoteld, en jij als student maar hoeft te kauwen en slikken. Dat was wel even anders nu. Zelfredzaamheid in de studie was hier het codewoord. Dat vroeg enige aanpassing van mijn kant, want ik heb erg moeten zoeken